Τη δεκαετία του 60 εισβάλλει στην ελληνική πραγματικότητα η πρακτική των κουφωμάτων αλουμινίου. Άλλωστε πρόκειται για μια δεκαετία που χαρακτηρίζεται από νεωτερισμούς στην κοινωνική ζωή, ενώ για την οικοδομική δραστηριότητα ξεκινά μια εποχή ανάπτυξης, με νέες τεχνικές.
«το τερπνόν μετά του ωφελίμου»
Διαθέτει μεγάλες δυνατότητες για κατασκευές υψηλής αισθητικής και συνάμα παράγει πρακτικά αποτελέσματα. Τα κουφώματα αλουμινίου συντηρούνται ανέξοδα, δεν έχουν φθορές και είναι τα πλέον ιδανικά για εξοικονόμηση ενέργειας. Κατ επέκταση αυτό μεταφράζεται σε οικονομία στην «τσέπη», αφού δύναται να περιοριστεί η χρήση ηλεκτρικών ή μη συσκευών θέρμανσης, καθώς και κλιματιστικών.Γι αυτό παρά το σχετικά υψηλό κατασκευαστικό κόστος, αυτή τη στιγμή τη στιγμή κατέχουν τα τρία τέταρτα της ελληνικής αγοράς. Επίσης πρόκειται για υλικό (το αλουμίνιο) που διακρίνεται για την ευελιξία του στη χρήση. Δύναται να διαμορφωθεί σε διάφορα σχήματα και διακρίνεται για την προσαρμοστικότητά του στις διαστάσεις και τις ανάγκες του κτίσματος.
Εξέλιξη και παράδοση
Τώρα τελευταία αναπτύσσεται και μια νέα τεχνοτροπία, σε ότι αφορά την όψη στα παράθυρα και τις μπαλκονόπορτες. Πρόκειται για ξύλινα κουφώματα με επικάλυψη αλουμινίου. Με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνεται η εξοικονόμηση ενέργειας και η παράλληλη αξιοποίηση των θετικών στοιχείων του αλουμινίου, με την αισθητική του ξύλου, πόσο μάλλον εάν αυτό δένει καλύτερα με τη διαρρύθμιση του κτίσματος.
Το μοναδικό ίσως τεχνικό μειονέκτημα της χρήσης του κουφώματος αλουμινίου έγκειται στο γεγονός ότι αυτό το μέταλλο είναι καλός αγωγός της θερμότητας. Πλέον όμως και αυτό αντιμετωπίζεται με πρακτικές θερμομόνωσης, από εξειδικευμένες εταιρίες, με τα κατάλληλα υλικά, ώστε στις συνθήκες ακραίας ζέστης, αυτή να μην περνάει ολοκληρωτικά εντός του χώρου.